Ik neem jullie een paar decennia mee terug in de tijd. Een klein meisje was ik en ik snapte niet veel van de wereld. En naarmate ik groter werd, werd dat misschien zelfs nog wel minder. Ik zag en voelde dingen die speelden bij, in en tussen mensen. Maar dat wat ik waarnam strookte niet met wat er gezegd en gedaan werd. Soms werd zelfs ontkend wat voor mij zo duidelijk was. Grote verwarring was bij mij het gevolg. De impliciete boodschap die ik kreeg was: houd je vooral maar bij wat zichtbaar en concreet waarneembaar is. “Want zo doen we dat in deze wereld.” Of tenminste, kleine nuance, in de omgeving waarin ik me begaf. Ik sloot mijn voelen af en besloot post te vatten in mijn hoofd. Want daar was het veilig, zo leek toen. Ik leerde gebruik maken van mijn analytische vermogens en -fast forward- studeerde af als psycholoog. Gaandeweg mijn persoonlijke en werkende leven kwam ik er echter achter dat heel veel niet alleen maar met ons hoofd kon worden opgepakt of opgelost. Zowel mijn eigen issues en ervaringen als die van mijn clienten vroegen vaak ook om iets anders. Of op z’n minst iets aanvullends. Daar ging ik naar op zoek. Stap voor stap liet ik, vooral toen ik door een aantal persoonlijke tegenslagen niet anders meer kon, mijn voelen weer meer toe. Een spannend proces wat stap voor stap verliep. Elke keer weer nodigde ik mezelf uit de grootst mogelijke kleine stap te zetten om zo, met enigszins behoud van een stukje comfort zone, mezelf verder te ontdekken. En te bevrijden van wat me niet meer diende.
Door emoties/ gevoelens, mijn lichaam meer te laten samenwerken met mijn denken, werd mijn werken vollediger en effectiever. Tenminste, zo voelde het voor mij. En hoewel mijn toolbox om mee te werken steeds uitgebreider werd, zat toch in de metaforische motor met zijspan, mijn hoofd achter het stuur en mijn voelen in de zijspan. Gaandeweg veranderde ook dat. In lijn met de evolutionaire sprong waar we als mensheid doorheen gaan en waar wij vanuit het Centrum voor Nieuwe Balans Energie informatie over delen, ontstond er meer ruimte voor vrouwelijke waarden als voelen, flow, moeiteloosheid, wij-denken etcetera.
Hoewel ik blij was met de mogelijkheden die ik tot dan toe verzameld en me eigen gemaakt had, voelde ik tegelijkertijd dat er nóg meer mogelijkheden zouden moeten zijn om mee te werken. Maar die hielden verband met dat wat door dat kleine meisje in mij zo zorgvuldig weggestopt was jaren terug. Die wereld van het onzichtbare had ik eigenhandig dichtgetimmerd. En als er dan al flarden omhoog kwamen, dan duwde ik die net zo hard weer terug.
Maar alles op zijn tijd…een mooi uitgangspunt waar ik later nog veel meer de waarde van zou leren kennen. Drie jaar geleden kwam ik @wiljodirkx tegen. En liet hij me zien hoe écht de onzichtbare wereld eigenlijk is. En hoe waardevol. En hoe leuk je ermee kan werken.
Ik vergelijk het voor het gemak even met WIFI. Je ziet het niet, maar het werkt wel en je maakt er, ondanks dat je waarschijnlijk niet precies weet hoe het werkt, veelvuldig gebruik van.
Sindsdien leer ik om mijn repertoire nog verder uit te breiden, of misschien leer ik eigenlijk wel om dat wat van nature gewoon voor mij is, eindelijk te leren gebruiken, waarderen en inzetten. Ik geniet enorm van het proces en van het feit dat ik er steeds meer van doordrongen raak dat er inderdaad echt oneindige mogelijkheden bestaan. Waarmee ik mezelf steeds meer leer kennen, ruis en ballast kan opruimen en ook als coach nog breder dienstbaar kan zijn aan de mensen met wie ik werk. Het kleine meisje in mij mag eindelijk voluit haar spel spelen. En daar ben ik het leven en Wiljo erg dankbaar voor!
