Hoe lang dat het precies geleden is, dat ik voor het laatst een Mondaymoves schreef, weet ik niet. Maar dát het lang is, weet ik wel.
Waar ik eerst van mezelf verlangde dat ik standaard elke week iets postte en ik stukjes tekst die “oppopten” bewaarde om op een maandag te kunnen plaatsen, diende zich later een nieuwe fase aan.
Hierin nam ik me voor alleen in het moment te schrijven. Vanuit de veronderstelling dat mijn schrijfsels dan beter matchten met de dag en met mijzelf op dat moment. En dus authentieker waren.
Totdat ik merkte dat er niet elke maandag iets opkwam wat ik wilde delen. En ik alleen nog maar schreef als dat wel het geval was. Ook al was/ is dat niet vaak. Ik moet toegeven dat ik het toen, bij het regelmatig krijgen van vragen naar het uitblijven van mijn Mondaymoves-berichtjes, toch wel voelde schuren. Maar dapper hield ik vast aan mijn plan.
Inmiddels hoef ik niet zoveel meer van mezelf. Ben ik blij met wat ik wel of niet deel, schrijf, doe etcetera. Geniet ik van de mooie momenten, zelfs als deze zich afspelen tegen de achtergrond van een wereld die ik niemand toe wens. Zonder moeten en zonder ongeduld. Hoe ik dit standje te pakken heb gekregen, kan ik niet 123 uitleggen, maar fijn is het wel.
Ik geniet nog steeds van al die fijne mensen die mijn pad kruisen en met wie ik mag samenwerken. Langere tijd of korter en intens. Dat verandert denk ik nooit. Al laat ik me graag verrassen door het leven. Want als ik één ding zeker weet, dan is het dat verandering in de wereld om ons heen de enige zekerheid is die we hebben.
En dat we tegen die veranderende omgeving altijd groeien en onszelf opnieuw uitvinden. We hoeven alleen maar van tijd tot tijd stil te (durven) staan.
